Vandaag stelt Dirk Leyman in de boekenbijlage van De Morgen de vraag waar de Vlaamse schrijvers blijven in het debat over de terreuraanslagen van vorige week in Parijs: “Er heerst een bijna loden stilte over Charlie Hebdo en op de opiniepagina’s blinken auteurs grotendeels uit door afwezigheid. (…) Je zou toch verwachten dat figuren als David Van Reybrouck, Tom Lanoye, Stefan Hertmans, Monika van Paemel of Erwin Mortier zich in de meningsvorming mengen.”
Ik vond het een nogal gratuite opmerking – alsof niet binnen de week reageren zou betekenen dat een schrijver niet geëngageerd is; alsof het niet toegestaan is de tijd te nemen voor enige reflectie en afstand op een moment waarop de meningen over elkaar heen buitelen.
Ik heb, voor de duidelijkheid, niet gezwegen omdat ik niet geëngageerd zou zijn. Ik meen te mogen beweren dat ik dat wel ben, zeker als het op kritiek op godsdienst en dus ook op de islam aankomt. Maar als ik bij mezelf te rade ga over waarom ik de voorbije week heb gezwegen, en dat heb ik naar aanleiding van het stuk van Leyman dus gedaan, dan is het antwoord tweeledig. Lees verder
Ann De Craemer 