Kwikzilver (De Bezige Bij Antwerpen, 2014)

Wanneer de grootmoeder van Ann De Craemer haar huis op het platteland moet verlaten ten voordele van een kmo-zone, belandt ze in een servicefl at in het stadscentrum. Strijdend tegen de heimwee naar een huis dat nog twee jaar op de sloophamer zal wachten, vertelt ze verhalen over de plek waar ze haar leven doorbracht: de vluchtelingen die er tijdens de Tweede Wereldoorlog schuilden, het zoontje dat ze er verloor, en de familiefeesten die er werden gevierd. Twintig jaar na Paula’s dood neemt Kwikzilver de lezer mee op een tocht door de kamers van een huis waarvan de stenen zijn verdwenen, maar de verhalen minutieus werden overgeleverd.

Kwikzilver is het verhaal van een huis, een leven en een eeuw. Het is het verhaal van de liefde van een kleindochter voor haar grootmoeder.

De seingever (De Bezige Bij Antwerpen, 2012)

De seingever gaat over een man die door het wielrennen veel verloor, maar toch van zijn fiets bleef houden. Hij bestaat echt. Tijdens zijn vrije dagen staat hij op kruispunten met een bordje te zwaaien wanneer de goden van de fiets zich een doortocht banen. En telkenmale zijn het ook zijn eigen bescheiden dromen die aan hem voorbijgaan, onherroepelijk. Ann De Craemer legt de fragmenten van zijn leven bij elkaar, met koele, haast laconieke precisie. Ver van de glamour, de champagne en de live-uitzendingen op tv toont de seingever hoe we de afgelopen decennia veranderd zijn. Dit intense boek, gestut door een heldere stijl en een robuust hoofdpersonage, groeit uit tot een apocriefe geschiedenis van de koers in Vlaanderen, van ‘de Leeuw van Vlaanderen’ Cyrille Van Hauwaert tot de schrale helden van het veldrijden.  De seingever is een gedurfde moderne tragedie, Jennifer Egan waardig.

Vurige tong (De Bezige Bij, 2011)

In Vurige tong weekt de aanblik van het dode lichaam van haar ‘tante nonne’ bij Ann De Craemer een woede los die ze nooit eerde voelde. Het dwingt haar te spreken terwijl haar voorouders gezwegen hebben. In haar zeer katholieke West-Vlaamse ‘dorp dat zich een stad noemt’ is ‘zwijgt en doe voort’ gedragsregel nummer één. Ann toont hoe het katholieke geloof erin slaagde haar grootouders en ouders in slaap te wiegen. Ze beschrijft hoe het machtsmisbruik met permissie van God de Vader tot in de jaren 90 doorging. God verdwijnt in stilte uit haar dorp, maar velen voelen zich nog steeds microben onder zijn voetzolen. Die dorpse mentaliteit deed Ann indertijd verhuizen naar Brussel, maar ook daar komt, totaal onverwacht, de schaduw van haar kerktoren terug en beseft ze dat ze meer van haar dorp houdt dan ze zelf had kunnen toegeven.

Vurige tong won de Bronzen Uil-publieksprijs van de krant De Morgen en werd e Morgen en werd uitdrukkelijk genoemd als runner-up voor de Vlaamse Debuutprijs.

Het kleine zwarte visje (Lannoo, 2011)

Dit is een Nederlandse vertaling van een beroemd Perzisch kinderverhaal, maar Het kleine zwarte visje is zoveel meer dan een kinderverhaal. Samad Behrangi, een immens populaire dorpsleraar die werd vermoord door aanhangers van de shah, schreef het ook als een allegorie voor het verlangen naar vrijheid onder een dictatoriaal regime. Het verhaal sluit dus uitstekend aan bij wat zich vandaag in de Arabische wereld en het Midden-Oosten afspeelt.

Het kleine zwarte visje woont in een beek met zijn moeder, maar wil de zee zien, en trekt op pad. Maar op zijn weg komt het gevaarlijke dieren als de pelikaan, de reiger en de zwaardvis tegen. Met tekeningen van Korneel Detailleur.

Duizend-en-één dromen. Een reis langs de Trans-Iraanse Spoorlijn (Lannoo, 2010)

Een jonge journaliste en een fotograaf trokken naar Iran om er het leven te ontdekken zoals het is. Iran is immers zoveel meer dan een land vol bebaarde ayatollahs en vrouwen in zwarte chadors. Langs het beroemde traject van de Trans-Iraanse Spoorlijn reizen De Craemer en De Pue van Teheran in het noorden naar Bandar-Abbas in het zuiden. De treincoupé is als een samenleving in miniatuurvorm. Onderweg belanden ze midden in de veelbesproken presidentsverkiezingen van juni 2009 en leren een bevolking kennen die snakt naar verandering, openheid en democratie. Want meer dan ooit is Iran een land op de grens van moderniteit en traditie.

Duizend-en-één-dromen geeft een stem aan het Iraanse volk, dat al zo vaak het zwijgen werd opgelegd. Het is een relaas in woord en beeld van de verwachtingen en verzuchtingen van gewone Iraniërs, waar de pers zo zelden over schrijft.

Het boek werd genomineerd voor de VPRO Bob den Uylprijs voor het beste literair-journalistieke reisboek. Die prijs werd uiteindelijk  gewonnen door Cees Nooteboom met Scheepsberichten.