Over KWIKZILVER (2014)
Kunsttijdschrift Vlaanderen
Het Nieuwsblad
Algemeen Dagblad
VPRO-gids
Over DE SEINGEVER (2012)
Literaire website Tzum, lees hier de volledige recensie
Als de seingever een zoon krijgt, gaan de dromen over van vader op zoon. Tot de zoon ook in de wereld van de leugen verzeild raakt. En dan gaat het mis. Het is razend knap hoe De Craemer in het leven van één man heel Vlaanderen kan schilderen en ons ondanks alles toch nog van de wielersport kan laten genieten. We zien reikhalzend uit naar het volgende boek: roman of niet, dat maakt niet uit.
Kunsttijdschrift Vlaanderen, november 2012, recensie door Sarah Verhasselt
“De seingever is zo’n boek dat een universeel verhaal vertelt via het individuele. Het individu waarop De Craemer inzoomt, is een doodgewone man die seingever is bij wielerwedstrijden. Doordat hij zo gewoon wordt voorgesteld, krijgt hij meteen ook iets romanesks. De Craemer speelt namelijk de hele tijd met feit en fictie en voorziet haar verhaal af en toe met de commentaar van een vertelstem. Of die stem van haar komt, wordt opzettelijk dubbelzinnig gelaten.
Met deze roman slaagt De Craemer erin om eigenlijk drie dingen tegelijk te doen. Eerst en vooral wordt er verteld over een man voor wie het leven niet bracht wat hij ervan verwachtte, ten tweede speelt ze een narratief spel met de lezer en ten slotte wordt er ook kritiek gegeven op de – overigens weer zeer actuele – dopingskwesties in het wielrennen. Wie vreest dat deze cocktail aan verhaallagen slecht verteerbaar zou zijn, heeft het mis. De Craemer bewijst met dit boek nogmaals dat ze de naam auteur waardig is.”
Vrij Nederland, 24 december
Wielertijdschrift Grinta!, december 2012
Bert Wagendorp in de Volkskrant, 20 oktober 2012
“De seingever is een dwingende vertelling waarin De Craemer zegt ‘schoonschrijverij’ te willen vermijden en niet méér te willen noteren dan de werkelijkheid haar aanbiedt. Maar intussen trekt ze je met haar prachtige stijl op ouderwets literaire wijze het verhaal in.”
Cutting Edge
“Moet je gebeten zijn door het wielrennen om van dit boekje te genieten? Neen, maar het helpt natuurlijk wel. De schrijfster vertelt echter een verhaal dat universeel genoeg is om iedereen te boeien en de koers is slechts de kapstok om het hele verhaal aan op te hangen.”
Lees de volledige recensie hier.
Jan Van Duppen, voormalig parlementslid voor sp.a en ‘Belgisch huisarts in Rotterdam’
“Grootser dan een koersoverwinning, warmer dan een adrenaline- of amfetamineshot weet ze in ‘De Seingever’ de pijn van het zijn te onthullen in en om de Vlaamse mythologie van fietskoersen en kermissen, kastijding en automutilatie.”
Mark Cloostermans in De Standaard, 31 augustus 2012
Boekenblog Over Boeken, enzo… – door Evelien de Nooijer
“Wederom stelde Ann De Craemer mij niet teleur. Ergo: toen ik het pakketje van de uitgever openmaakte, ben ik met “De seingever” in mijn ‘zetel’ (zo noemt de schrijfster dat consequent) gaan zitten, om er voor ik het uit had niet meer uit op te staan. Ik had zelfs niet in de gaten dat de zon was gaan schijnen en ik dus de hele middag lekker in de tuin had kunnen zitten! Een schrijvende wielrenster is dwars door mijn hart gefietst. ”
Feeling, september 2012
Marnix Verplancke in Focus Knack, 29 augustus 2012
Over VURIGE TONG (2011)
Mark Cloostermans in De Standaard, 7 oktober 2011
Een opmerkelijke brok lectuur die weinigen onberoerd zal laten. Je zou dit boek eigenlijk te lezen moeten geven aan Nieuwe Belgen, zodat ze een idee krijgen van de terreur die godsdienstfanatici hebben uitgeoefend op de autochtonen hier, en hoe die onzin nog altijd voortettert in ons karakter.
Coen Peppelenbos op de literaire weblog Tzum, 21 augustus 2011
Ik ben zeer benieuwd naar een volgend boek. De literaire kanonnen uit de eerste alinea kunnen nog wel eens een vrouwelijke opvolger krijgen.
Maarten van Boxtel op Radiostad.fm, uitzending van 7 augustus 2011
Ze verfoeit de mentaliteit van “zwijgen en voortdoen” die ook in haar eigen dorp de dienst uitmaakt en waarin ze ook zichzelf herkent. Maar dat is meteen de kracht van dit boek. Het is niet de zoveelste variant van Hoe God verdween uit Jorwerd, het boek waarmee Geert Mak in 1996 God min of meer formeel historisch de deur wees, maar een persoonlijk en eerlijk relaas van een jonge vrouw die kiest voor haar godvrezende dorp terwijl ze er stevig haar tanden inzet. Met dit boek bevuilt ze op geen enkele manier haar nest maar trekt ze pleisters van wonden waarvoor de katholieke kerk al eeuwenlang verantwoordelijk is.
Gert J. Peelen in de Volkskrant
Na het succesvolle Dorsvloer vol confetti van Franca Treur en Rachel Visschers Zwarte dauw ligt nu Vurige Tong in de boekwinkels. En na de beklemming van het orthodox protestantisme in de Biblebelt is het nu de beurt aan de benauwenissen van een rooms-katholieke jeugd, die de Vlaamse Ann de Craemer (30) onderhoudend en met verve van zich af schrijft. (…) Ann de Craemer heeft met scherpe pen een amusant boek geschreven, waarin zij zichzelf noch haar familie – inclusief een heimelijk ongelovige moeder, een gelovige vader die pas op latere leeftijd afscheid neemt van het ‘gezever’ en een tante die tegen wil en dank het klooster ingaat – spaart. Kortom: hoe God verdween uit Tielt, maar de minderwaardigheidsgevoelens bleven.
Dirk Leyman in De Morgen
Met veel vuur rijgt De Craemer de benauwende belevenissen uit haar katholieke jeugd aan elkaar. Als een rozenkrans, zou je haast zeggen. Levendig beitst ze de taferelen met zwartrokken, jeneverdrinkende dekens én frenetiek kerkgezang op het netvlies. (…) Zeker is dat De Craemers relaas je moeiteloos bij de lurven pakt, ondanks soms te clichématige vergelijkingen en onhandige zinnen, zoals: “Het was de angst voor wat er zou gebeuren als ik niet langer Jezus’ vriend zou zijn die tot fascinatie leidde.” Maar dat De Craemer onmiskenbaar talent heeft, bewees ze eerder al in haar Iran-reisboek Duizend-en-een-dromen (2010).
Chrétien Breukers op DeContrabas.com
Daarin zit de ware moed, waarvan uw boek getuigt. Uw boek, dat een autobiografische schets, een familieroman én een aanklacht is. Dat u die drie elementen in elkaar hebt weten te schuiven tot een boeiende, zeer goed geschreven roman, of beter: tot een tekst, dwingt bewondering af. Het is bovendien nog pas uw literaire debuut (na een reisboek, over Iran). Daar staat ons, wie zal het zeggen, nog meer te wachten.
Mevrouw De Craemer, u schreef met uw literaire debuut een boek dat het verdient om gelezen te worden; in Vlaanderen, maar zeker ook in Nederland. U schrijft dan wel over “Vlaamse toestanden”, maar de recente schandalen rond de katholieke kerk bewijzen dat dit soort fratsen van alle tijden en alle plaatsen zijn.
Peter Vande Vyvere in het katholieke weekblad Tertio, 15 juni 2011
‘Vurige tong’, het jongste boek van freelance journaliste en schrijfster Ann De Craemer is een opmerkelijk egodocument. De auteur doet in ware Claus-stijl het relaas van haar Bildungsjaren in het West-Vlaamse provinciestadje Tielt. Vooral kerk en geloof moeten het zwaar ontgelden en dat is op zijn minst bizar voor een dertigjarige.
Volledige recensie: Vechten tegen het geloof van de kolenbrander[1]
Dirk Verhofstadt op liberales.be
Het boek is dan wel autobiografisch, het is vooral een literaire parel waarin ze het schuldgevoel dat de kerk mensen aanpraat, zeg maar ‘de terreur van de angst’ voor de bestraffende God, ingenieus blootlegt. (…) Ze gaat studeren in Gent en werken in Brussel in haar drang om de ‘grote stad’ te leren kennen en een ‘wereldburger’ te worden. Maar de melancholie en de heimwee naar haar nest is te groot en ze keert terug, definitief, met één doel. Ze wil godverdommemiljaardenondedju schrijfster worden. En daar heeft ze met dit beloftevolle debuut een vliegende start mee genomen. Vurige tong is een literaire parel.
Jo De Ruyck in Het Nieuwsblad
John Cossement op Goddeau.com, ‘magazine over muziek en andere’
Ann De Craemer weet zich vlammend en in sierlijke zinnen af te zetten tegen de pretentieuze, morele superioriteit van soutanedragers, daarbij vaak het wapen van de ironie en bijtende spot (b.v over de beuzelpraat van de Katholieke Charismatische Beweging) hanterend. Het functionele West-Vlaams verleent de roman nog meer echtheidswaarde en de kleinsteedse, in clichés denkende en pratende mens met zijn bij momenten megalomane trekjes en de aandoenlijkheid van zijn mercantiele geest wordt in zijn hemd gezet.
Over DUIZEND-EN-EEN-DROMEN
Dirk Verhofstadt in De Morgen
Dit boek is meer dan een gewoon roadbook. Het is tegelijk ook een historische momentopname, een spannende thriller, een adequaat geschiedenisboek, een waardevolle reisgids en een stuk poëzie over een land en een volk met een rijke traditie en, zonder twijfel, met nog een grote toekomst. Een bijzonder boeiend boek, met treffende foto’s van Pieter-Jan De Pue.
Gie Goris in MO* Magazine
Het is een boek geworden om te koesteren en te gebruiken bij de volgende opstoten van onvrede en frustratie die Iran de komende maanden en jaren zeker nog zal kennen. Wie op dat moment niet overgeleverd wil zijn aan de mediaclichés over Iran, die zichzelf sneller herhalen dan een nest konijnen zich reproduceert, heeft aan deze 1001 dromen een goede gids.
AUTEUR - Ann De Craemer 