De trein tussen Gent en Antwerpen kruipt tergend langzaam door het landschap. We maken een omweg, want ergens wordt aan een spoor gewerkt. Ik zie opgehoopte bergen aarde waaruit hier en daar klaprozen klimmen. Hun achteloze schoonheid doet me denken aan de verzen van de Perzische dichter Omar Khayyam, die een oude man voor me citeerde toen ik in een andere trein der traagheid van Isfahan naar Shiraz spoorde en er plots bloemen opdoken na eindeloos veel woestijnzand: “Kijk uit dat je het bloempje niet vertrapt! Misschien is het uit de lippen van een geliefde gegroeid.” Zijn woorden deden de student naast hem glimlachen en eerbiedig het hoofd buigen in de richting van zijn medereiziger, want dat is het gebaar dat in Iran past bij respect voor de wijsheid van de oude dag. Misschien was het de lyriek van het ogenblik die de jongeman daarna de moed gaf me een vraag te stellen nadat hij van onder zijn lange wimpers een kwartier in mijn richting had zitten gluren: “U komt uit het Westen. Gelooft u in God, mevrouw?” Lees verder →