Dit stuk verscheen in dS Avond van gisteren 10 september, waarin ik deze week elke dag de rubriek ‘De mening’ verzorg.

Heeft u ooit aan panda’s gedacht toen u Di Rupo zag? De kans lijkt me gering, maar spoedig zullen we Elio breed zien glimlachen in hun gezelschap. Morgen sluit hij in China een overeenkomst waardoor twee reuzenpanda’s tien jaar in België mogen verblijven. De panda’s verhuizen naar dierenpark Pairi Daiza bij Bergen en niet naar de Antwerpse Zoo. Die reageert ‘verontwaardigd en teleurgesteld’ omdat ze naar eigen zeggen het best is uitgerust om de panda’s op te vangen.  

De premier kiest voor een Waals dierenpark in eigen streek, dus weet zelfs uw kleine linkerteen welke partij meteen brullend op haar achterpoten gaat staan: Antwerps Kamerlid Zuhal Demir (N-VA) betwijfelt ‘of de keuze voor Pairi Daiza is gemaakt op basis van objectieve criteria.’

Kan het Belgischer dan een communautaire rel over panda’s? Op nieuwsfora tonen sommige Vlamingen zich verontwaardigd dat ‘de Walen’ de panda’s krijgen. ‘Hopelijk moet Vlaanderen niet betalen voor de (sic) onderhoud van de panda’s’, lees ik bijvoorbeeld. Nochtans vinden steeds meer Vlamingen de weg naar Pairi Daiza, waar ook ik afgelopen zomer met neefje en nichtje langsging. Het park is verzorgd en de dieren hebben er meer ruimte dan in de Antwerpse Zoo. Daarom ben ik blij met de beslissing van Di Rupo — wat ook zijn eigen achterliggende beweegreden moge zijn. Volgens zijn kabinet is het trouwens de Chinese overheid die de keuze maakt. Dat N-VA de premier over de panda’s wil interpelleren, is daarom ronduit beschamend. Elke stok om ‘de Walen’ mee te slaan is voor deze partij welkom, ook een bamboestok.

De panda’s hebben intussen de hoofdreden van Di Rupo’s bezoek aan China overschaduwd: in Dalian zal hij deelnemen aan de ‘Annual Meeting of the New Champions 2013’ van het Wereld Economisch Forum. Het gaat om de belangrijkste bijeenkomst van politieke en economische beleidsmakers in Azië. Di Rupo heeft vandaag ook een ontmoeting met de Chinese eerste minister Li Keqiang, met wie hij het hopelijk over meer dan panda’s zal hebben. Als hij zijn eigen beleid trouw blijft, moet hij de Chinese schending van mensenrechten aankaarten, want op 2 februari 2012 zei Di Rupo ter afsluiting van de diplomatieke contactdagen dit over zijn buitenlandse beleid: ‘Het fundamentele principe van de mensenrechten, dat is ons kernpunt.’

‘Pandadiplomatie’ is evenwel een tactiek van de Chinezen om vriendschapsbanden aan te halen, en het is daarom de vraag of Di Rupo het in dat licht zal aandurven het over mensenrechten te hebben. Ik vrees dat hij zal zwijgen en glimlachen, terwijl de Chinese gevangenissen vol dissidenten zitten die meer aandacht verdienen dan twee panda’s. Maar daar zal de N-VA hem vast niet over interpelleren.