Normaal plaats ik mijn columns voor De Morgen over de rechtbank niet online, maar omdat deze veel reacties uitlokte, maak ik een uitzondering. De column verscheen in de krant van afgelopen zaterdag 30 maart.

‘Elke week beschrijft auteur Ann De Craemer het wedervaren van mensen in hun confrontatie met Vrouwe Justitia’, staat onder deze column. Wekelijks breng ik daarvoor tijd in een rechtbank door, maar niet de voorbije zeven dagen. Ik was niet ziek. Ik stond niet in de file. Ik ging bewust niet naar de rechtbank uit protest tegen de uitspraak in het proces-De Gelder.

Al bij aanvang van de ‘rechtszaak’ bleek dat het woord ‘schertsvertoning’ eerder op zijn plaats was. Verbijsterd was toen ik de ouders van een van de slachtoffers stelden dat zijzelf mee de strafmaat zouden moeten kunnen bepalen. Diep verdriet permitteert veel, maar niet het onderuithalen van onze democratische waarden. Of zijn deze mensen voorstanders van de islamitische sharia, waarbij nabestaanden van vermoorde slachtoffers mogen beslissen of deze straf inderdaad wordt geëist of dat met zoengeld genoegen wordt genomen? Pijnlijker nog werd het toen de burgerlijke partijen erin slaagden de ouders van De Gelder uit de rechtszaal te weren. Daarmee kregen zij een onverdiende stempel van medeplichtigheid op het voorhoofd gedrukt. Zo blind kan verdriet mensen helaas maken dat ze niet beseffen dat ook de vader en moeder van De Gelder slachtoffer zijn: hun zoon is dan wel in leven, maar ze zijn hem kwijt aan de terreur van de waanzin in zijn hoofd. Toch blijven ze hem steunen. Daarvoor verdienen ze respect en geen hoongelach van ‘het volk’ dat meent zo goed te weten wat ziek en gezond is.

Met dat volk verwijs ik onder meer naar de lui die de nieuwsfora van kranten als Het Laatste Nieuws bevolken, zoals de man die een uur voor de uitspraak dit ‘schreef’: “Waarom denkt ge dat interneren de voorkeur geniet van de advocaat en De Gelder zelf??? En de ouders ocharme ons Kimmeke? Internaat betekent een hotel met meer vrijheid meer privilege meer lux onbeperkt onderzoek, kuren uithalen onder het mom hij is niet goed wijs. Ennnnnn een dag is hij genezen soms al na drie jaar en weer vrij.” Er zijn dus mensen die menen dat internering hetzelfde is als gezellig op internaat zitten. Die gedachte is meteen de reden waarom op voorhand al vaststond dat de volksjury De Gelder toerekeningsvatbaar zou verklaren: misschien geloofden sommigen wel dat hij dat níet was, maar wilden ze niet tot dat besluit komen omdat zij dan op hun beurt door de vox populi gebrandmerkt zouden worden als zwakkelingen die Kim De Gelder op ‘internaat’ hadden gestuurd. Op dat vlak zou het de media sieren als ze het onmogelijk zouden maken te reageren op nieuwsberichten over assisenzaken, want beslist beïnvloedt die internetsmurrie ook de jury.

Omdat ik heb gehuiverd bij de populistische praatjes van strafpleiters als Jef Vermassen en Nina Van Eeckhaut; omdat de gerechtspsychiatrie clownesk was en voorzitter Defoort niet altijd objectief, bleef ik deze week weg uit de rechtbank. Maar volgende week ben ik weer present, onder meer omdat er nog advocaten zijn als Jaak Haentjens, die de moedige beslissing nam om in cassatieberoep te gaan en bleef vechten toen hij de hele wereld tegen zich had.