Mijn veelbesproken column over poëzie, ‘Echte dichters huilen niet’, is inmiddels al meer dan een week oud, maar de reacties blijven komen. 

De meest genuanceerde reactie kreeg ik vandaag van schrijver en dichter Jeroen Theunissen, die over de hele discussie een stuk schreef op zijn eigen blog. Hij heeft wél begrepen dat ik het jammer vind dat poëzie steeds minder mensen bereikt, maar dat poëzie wél zal blijven bestaan als een genre dat een heel kleine groep  mensen zal bereiken (‘cultisch’, zoals ik zeg in mijn column) en dat dat dichters niet mag weerhouden te blijven schrijven – die laatste zin van mijn column was geen manier, zoals Johan de Boose formuleerde, om’ lippendienst’ te bewijzen aan ‘bevriende dichters’. Zo’n angsthaas en draaikont ben ik niet.

U kan de reactie van Theunissen hier lezen. Een fragmentje:

Is poëzie dus uit de tijd? Welnee. Wordt het commercieel nog ooit iets? Ik vrees er (alvast in onze contreien) een beetje voor. Wel uit de tijd is die gedachte waarvan veel dichters nog altijd niet los komen, dat de dichter een broodnodige, life changing waarheid kan openbaren die alleen in poëzie bestaat. Ik was als kind vreselijk godsdienstig, en moet vandaag bij de meeste poëzielezingen spontaan aan een eucharistieviering denken, en wil dan zo snel mogelijk vluchten. Poëzie zit vandaag in de marge en zal daar waarschijnlijk blijven, jammer misschien voor wie (net als ik) dichter is, maar het is nu eenmaal zo. Wie voor poëzie kiest, legt zich daar beter bij neer. Geen enkele kantklosvereniging zou het in zijn hoofd halen, schande te spreken wanneer iemand in een column beweert dat het kantklossen niet tot de mainstream behoort. Ach nee, die laatste zin klinkt als cultuurrelativisme, wat ook weer niet de bedoeling is (met alle respect voor kantklosverenigingen overigens).