© Pieter-Jan De Pue

De verkiezingen lijken ver weg bij de Torens van Stilte. Ze doen hun naam eer aan: alleen de wind, vogels en het vage geluid van auto’s en bromfietsen zijn te horen. De woestijnstad Yazd is het hart van het zoroastrisme in Iran, dat voor de komst van de islam in de 7de eeuw de staatsgodsdienst was. De volgelingen van Zarathoestra geloofden dat om de puurheid van de aarde te eren, men lichamen niet mocht begraven: ze werden in openlucht achtergelaten in hoge torens.

Yazd ligt een paar honderd meter lager. We lijken alleen op de wereld, maar dan komen twee jongens de andere kant van de berg opgeklommen. Mohammad (21) en Masoud (30) wonen al hun hele leven in Yazd, maar nooit eerder hebben ze de Torens van Stilte bezocht. ‘Vandaag hadden we een dagje vrij en we vonden dat het tijd was om iets nuttigs te doen’, lacht Masoud.

Masoud vraagt ernstig: ‘Je bent buitenlander -wat vind je van de verkiezingen in Iran?’ Maar op wie heeft híj gestemd? Hij lijkt een supporter van Mousavi: hij draagt immers een zwart hemd, de kleur die veel aanhangers van de oud-premier momenteel dragen als teken van rouw. Masoud lacht en schudt het hoofd: ‘Dat ik zwart draag, is puur toeval. Ik heb op Ahmadinejad gestemd en ben daar heel trots op.’

Mohammad knikt instemmend. ‘Ik heb ook voor Ahmadi gestemd. Er is geen andere keuze.’

Wat maakt hem in hun ogen zo geschikt als president? ‘Khube,’ antwoordt Mohammad vol overtuiging, ‘kheili khube’ -hij is goed, heel goed. ‘Het is heel simpel’, zegt Masoud. ‘Ahmadinejad geeft om de armen, terwijl Mousavi alleen maar aan de middenklasse en de rijken denkt. Ik ken tientallen mensen die dankzij Ahmadi voor het eerst water en elektriciteit in hun dorp hebben. Hij komt zijn beloftes na. Hier in Yazd heeft hij een brug aangelegd waarop we al jaren zaten te wachten. Hij is een man van de actie.’

En nog belangrijker, aldus Masoud, hij heeft lef. ‘Heb je het debat op televisie gezien, waarin hij onze vroegere president Rafsanjani beschuldigde van corruptie? Fantastisch vond ik dat. Niemand in Iran durft zoiets hardop te zeggen, maar Ahmadinejad wel. Hij trekt zich niets aan van wat zijn tegenstanders van hem denken. Gisteren heeft hij zelfs gezegd dat Rafsanjani en Khatami hem hebben aangeboden om samen met hen in hun paleizen te gaan wonen, maar hij heeft geweigerd, omdat hij het liefst tussen de gewone mensen wil zijn. Dat vind ik mooi. Het ontroert me. Hij is een eenvoudige man. Wij begrijpen hem.’

Masoud en Mohammad zijn gediplomeerde bouwvakkers en beiden hebben ze een baan bij een constructiebedrijf dat Iraanse huizen van mozaïektegeltjes voorziet. Is er op dit moment genoeg werk voor hen? ‘Neen’, zegt Mohammad. ‘Het gaat heel slecht. Er is weinig vraag naar wat wij doen en vaak moeten we tegen de helft van de prijs werken. Maar het is nu eenmaal zo. Het is kiezen tussen onderbetaald worden of helemaal niets verdienen.’

Is dat niet wat vreemd: net zeiden ze dat Ahmadinejad goed is voor arme mensen en zijn beloftes nakomt, terwijl ze zelf moeten vechten om rond te komen? ‘De president kan nu eenmaal niet alles oplossen’, verduidelijkt Mohammad. ‘Overal in de wereld is er crisis, maar het Westen doet alsof alle problemen in dit land de schuld zijn van Ahmadinejad.’

Over het Westen gesproken: Mohammad en Masoud geloven beiden dat de demonstraties in Teheran tegen de overwinning van Ahmadinejad gedirigeerd worden door Amerika. ‘Zij hebben alle belang bij een zwakke president’, zegt Masoud. ‘Ze misbruiken ons land. Er is geen sprake van dat Ahmadinejad de overwinning heeft gestolen. Ik ben er zeker van dat de protesten binnen een week afgelopen zullen zijn. Dan kan de rust in dit land terugkeren.’ Wat bedoelt hij daarmee? ‘Gewoon, de normale manier van leven. Heb je gezien hoeveel meisjes de hijab niet respecteerden tijdens de verkiezingstijd? Dat stoorde me. Ze moeten zich islamitisch kleden. Dat is nu eenmaal de wet.’

Dit artikel verscheen eerder in De Standaard van 18 juni 2009