Deze column verscheen gisteren op DeMorgen.be

Elke week kiest onze taalcolumniste Ann De Craemer het #WoordVanDeWeek. Dat kan een actueel woord zijn, een hip nieuw woord, een woord dat een snaar raakt, een totaal vergeten woord of een woord dat allang had moeten bestaan. Deze week: #MeToo.

#MeToo. Wie deze twee woorden voorafgegaan door een hashtag de voorbije week niet onder ogen kreeg, heeft onder een steen geleefd. Twee weken nadat in Hollywood het seksschandaal rond producent Harvey Weinstein losbarsste, gebruiken vrouwen de hashtag om te getuigen dat ook zij ooit seksueel misbruikt of geïntimideerd zijn. Het was actrice Alyssa Milano die zondag de hashtag lanceerde, en in minder dan vierentwintig uur werd hij meer dan honderdduizend keer gebruikt.

Het is niet over de #MeToo-verhalen dat ik het hier wil hebben, maar wel over de hashtag – en de kracht maar ook de zwakte daarvan.

De hashtag. Ooit kende ik het symbool alleen als een knop op het telefoontoestel van mijn ouders. Toen heette het nog gewoon ‘hekje’ en hoorde je een vrouwelijke computerstem aan de andere kant van de lijn weleens zeggen dat je moest afsluiten met het hekje. Mooi was dat eigenlijk, hoe symbool en wat het representeert een één-op-één-relatie hadden, want hekken dienen nu eenmaal om dingen mee af te sluiten.

Op Twitter dient de hashtag eerder om dingen te openen. Hij opent de deur naar alles wat op een sociaal netwerk – want ook Facebook en Instagram gebruiken de hashtag – wordt gezegd over een bepaald onderwerp. Handig, want het vergemakkelijkt het zoeken: de hashtag maakt van woorden een link die je doorstuurt naar berichten waarin over hetzelfde onderwerp wordt gepraat.

Zoals bij #MeToo, die nu al een van de succesvolste hashtagcampagnes op Twitter is. Want ook daarvoor is de hashtag een krachtig middel: je kunt er campagne mee voeren. Wordt de hashtag vaak gebruikt, dan wordt hij een trending topic en berichten ook de reguliere media erover. Naast #MeToo zijn #jesuisCharlie en #NotinMyName succesvolle voorbeelden.

Tot daar mijn liefde voor de hashtag. Ik kan me namelijk ook doodergeren aan de hashtagepidemie die al een tijd op sociale media woedt. Er zijn mensen die voor alles een hashtag gebruiken, waarbij het helemaal niet meer gaat om het zoeken te vergemakkelijken of zich aan te sluiten bij een bepaalde discussie. Bijvoorbeeld: iemand uit zijn irritatie over iets en sluit de zin af met #belachelijk. Héb je dat al niet gezegd in het voorgaande, of waarom gebruik je het woord gewoon niet in je zin? Nog erger zijn mensen die #voor #elk #woord #een #hashtag #gebruiken, of #eenhelezinneerpennendiejedaardoorampernogkuntlezen. Ik heb me al vaak afgevraagd waarom mensen hele zinnen hashtaggen, en dit lijkt me het antwoord: omdat een hashtag nu eenmaal hip en populair is, geeft hij – denken die mensen dus – aan een gewone en vaak banale mededeling een aura van belangrijkheid. Ik vind het er vooral potsierlijk uitzien: het spatiegebruik is er nu eenmaal om een bepaalde reden.

Maar het kan nog erger. Er zijn mensen die, #echtwaar, hashtags gebruiken in de dagelijkse spreektaal. Ik hoorde onlangs een meisje in de trein vertellen over haar relatiebreuk, en om haar verhaal te besluiten, zei ze dit: ‘Dus ja, dan was het van hashtag ciaokes, zunne’. #FFS, denk ik dan! De Amerikaanse presentator en komiek Jimmy Fallon en Justin Timberlake houden ook niet van het real-life hashtaggen, zoals dit filmpje laat zien:

https://www.youtube.com/watch?v=57dzaMaouXA

Journaliste Gaea Schoeters, zelf grote fan van de hashtag, suggereerde in een blogpost dat er binnenkort wel eens een hashtagroman zou kunnen verschijnen.

#Alsjeblieftspaarmijdaarvanwantdeliteratuurheeftalgenoegtelijden.