Deze week mag ik voor de tweede keer (na vorig jaar in september) het Middagjournaal van het Radio 1-programma Nieuwe Feiten brengen.

Mijn derde bijdrage van deze week kunt u hier herbeluisteren – of hieronder lezen.

Trending én traag

Ik ben niet de eerste die de lof van het Canvas-programma Radio Gaga zingt: gisterenavond was de hashtag #radiogaga de lead trending topic op Twitter. Als op Twitter een onderwerp trending wordt, is dat meestal omdat er ook duchtig over gediscussieerd wordt. Verwijten vliegen dan in het rond; het gaat hard tegen hard en de bochten die worden genomen zijn wel heel erg kort.

Niet zo wanneer Radio Gaga trending is. Het is haast een geruststelling om te zien dat mensen in dit land het nog over iets eens kunnen zijn – en dat is, in dit geval, dat Radio Gaga voor velen de mooiste televisie in jaren is.

Voor mij ook. Ik ben liever voorzichtig met het woord ‘authenticiteit’ omdat het te vaak wordt misbruikt, maar hier is het écht de authenticiteit die het hem doet. De echtheid van de makers, én die van de mensen die bij hen een lied aanvragen en hun verhaal vertellen. Hoewel zij vaak anders zijn dan wat we onder ‘normaal’ verstaan, zijn ze ‘gewoon’. Gewoon in de zin dat ze niet op televisie komen om zichzelf interessant te maken. Ze komen niet vertellen dat ze zichzelf een maand niet zullen wassen; ze doen niet alsof de wereld vergaat omdat sommigen ‘speculoos’ in plaats van ‘speculaas’ zeggen, en ze wanen zichzelf geen chef-kok terwijl ze hun aardappelpuree net uit een pakje hebben gehaald.

Ze zijn anders en tegelijk zijn ze gewoon – ‘gewoon’ omdat we allemaal wel iets van onszelf in hen herkennen. Omdat we allemaal kwetsbaar zijn. Omdat we ook allemaal bang zijn om plots de weg kwijt te geraken in het leven; om te veel te drinken; om alleen te eindigen als we oud zijn; om jaren de zee niet meer gezien te hebben hoewel ze vlakbij is; omdat we weten dat de veer in elk van ons kan springen. Maar Radio Gaga laat zien dat er hoop is, en die hoop is, naast de echtheid, de tweede sleutel tot het succes van dit programma. Het programma is soms pijnlijk maar àltijd hartverwarmend, omdat de makers tonen dat, hoewel we onze maatschappij vaak als kil ervaren, er nog genoeg mensen zijn die voor elkaar willen zorgen, en er programmamakers zijn die als enige ambitie hebben om hun geïnterviewden blij te maken. Dat doen ze met radio – dat heerlijk analoge medium dat nog altijd weet te betoveren. Het is een medium dat niets te maken heeft met tweets, met statusupdates, met interessantdoenerij, maar wel alles met traagheid en intimiteit.

Ik ben geen bleiter, zeker niet wanneer het televisie betreft. Maar Radio Gaga heeft me elke week aan het huilen gebracht, zoals ook gisteren toen een meisje met een psychose ‘If I needed you’ zong. Het fragment was pijnlijk in zijn kwetsbaarheid maar tegelijk schoon, en daarmee stond het symbool voor het hele programma. Ik weet nu al wie de HA van Humo voor beste televisie moet winnen.