Deze column verscheen in de Krant van West-Vlaanderen van 19 december

Vorige week verscheen het indrukwekkende boek Het Zilte Westen – op zoek naar het DNA van West-Vlaanderen, waaraan ook ik een bijdrage mocht leveren. Ik schreef over de N in DNA, die staat voor no-nonsense, terwijl D naar dialect verwijst en A naar arbeid.

Samen geven die drie letters een beeld van de West-Vlaamse identiteit, en ze flitsten door mijn hoofd toen ik zondag Delfine Persoon zag op het Sportgala 2014. Als ik een voorbeeld zou moeten geven van een West-Vlaming die het DNA van onze provincie echt in zich draagt, dan wel Persoon. Boerendochter, hard werken met de paplepel meegekregen, wereldkampioen boksen en tegelijk fulltime spoorwegagente, geen praatjes of sterallures, niet zwevend maar altijd met beide voeten op de grond.

En toch: één keer had Delfine willen zweven – en niet in de ring wanneer ze daar haar kundige voetenwerk laat zien. Persoon, zo werd algemeen verwacht, zou zondag worden verkozen tot sportvrouw van het jaar. Helaas: de prijs ging naar Nafi Thiam, die weliswaar brons won op het EK atletiek, maar geen wereldkampioene was.

Toen de camera meteen na de bekendmaking Persoon in beeld bracht, kon ze haar ontgoocheling niet verbergen – en dat wilde ze ook niet. In de verbeten trek om haar mond las ik woede, en die woede ventileerde ze even later al op Facebook.

‘Zo zie je maar hoe het werkt! De kleine sporten krijgen geen kans in België en er wordt niet op prestaties gestemd. Maar zoals Clijsters: ‘Ik stem op Thiam, omdat ik ze ken.’ Sportprestaties zijn niet meer belangrijk! (Ja, ik heb geen contact met Clijsters, want ik behoor tot de normale klasse, die moet gaan werken!).’

Het is een nuchtere analyse van een nuchtere West-Vlaamse – en bovendien een juiste analyse. Het is ook een goudeerlijke reactie van iemand die in haar kwaadheid laat zien dat ze een geboren vechter is die altijd wil winnen. Voor die eerlijkheid alleen al verdient Persoon een trofee. Wanneer in het mediawereldje prijzen wordt uitgereikt (of het nu onder sportlui of acteurs is) zie je de verliezers altijd handjeklappen en breed glimlachen, en hoor je hen zeggen dat ze, nee, niet ontgoocheld zijn, en blij zijn voor de winnaar. Vaak ook hoor je de boutade dat deelnemen belangrijker is dan winnen, maar wie dat werkelijk gelooft, kan natuurlijk nooit een echte sporter zijn. Zoals golfer Ian Poulter ooit tweette: ‘Any sportsman who doesn’t burn with anger after losing is not a real sportsman. Why play to play? You should only play to win. End of story.’

Geef mij maar iemand als Delfine, die blijft vechten voor wat ze waard is, ook als ze niet in de boksring staat, en die duidelijk geen mediatraining heeft gekregen, zoals veel van onze gladde Rode Duivels. Delfine doet haar naam alle eer aan en blijft gewoon haar eigen persoon. Misschien zullen er zondagavond in het zilte westen zilte tranen hebben gevloeid, maar wie kan Persoon dat verwijten?