Eergisteren berichtte de Britse krant The Guardian dat tijdens de Iraanse vakantie na Noruz (het begin van het nieuwe jaar) tussen de 500 en 700 doden vielen in het verkeer. Het gaat over een periode van twee weken, van 20 maart tot begin april. 

Iran is een van de meest gevaarlijke landen ter wereld om met de auto te rijden. De afgelopen twee decennia lieten 500.000 Iraniërs het leven in het verkeer. Een van de oorzaken is dat de Iraanse autobouwers, die, onder meer vanwege sancties, een quasi-monopolie hebben in het land, wagens produceren die ongeschikt zijn om ‘los te laten’ in het verkeer. Een andere oorzaak is volgens het artikel in The Guardian ‘het gebrek aan een aangepaste rijcultuur’ – iets wat ik ook meemaakte in Iran, zoals dit stuk uit mijn boek Duizend-en-één dromen laat zien:

Pieter-Jan en ik stappen in een rammelige taxi. De dollemansrit kan beginnen. Niemand respecteert de verkeersregels, wie zijn bestemming mist rijdt gewoon achteruit tussen auto’s die de andere kant opgaan, veiligheidsgordels worden amper gedragen, bestuurders gaan verbaal of met een vernietigende blik met elkaar in de clinch, bumpergevechten zijn bikkelhard en tussen de eindeloze stroom auto’s proberen voetgangers zonder kleerscheuren over te steken. Mijn ogen knipperlichten, mijn oren suizen, mijn hoofd gaat af en toe kopje onder. Het is gruwelijk, het is angstaanjagend, maar toch is het fascinerend, alsof je meespeelt in een spannende actiefilm en overgeleverd bent aan een bestuurder van wie je niet weet of hij een held of een loser is.

Onze chauffeur pulkt aan zijn snor en scheldt onophoudelijk op zijn collega’s. “Wat denk je wel, met je zielige auto? Je rijdt als een vrouw! Je hoort in de keuken, niet op de weg!” Telkens als het verkeer verstopt zit, richt hij zich tot ons. “Niets in dit land verandert ooit. Ey khoda, o God! Iran is zo lelijk. Kharabe! Iran kharabe! Iran is kapot! Hij gooit zijn handen in de lucht en laat ze met een klap op het stuur vallen. “In Zwitserland, in Amerika, in België, overal steken de leiders hun energie in computers en technologie. Maar hier? In kernenergie en bommen en moskeeën. Ey khoda!

Het volledige artikel in The Guardian kan u hier lezen.