Moordzuchtige neigingen moet een mens te allen tijde onderdrukken, maar ik kon het nauwelijks toen ik las dat paus Benedictus XVI een parfum voor zichzelf wil laten creëren. Silvana Casoli, die eerder al geuren maakte voor Madonna en Sting, zal een eau de cologne ontwerpen die ‘ruikt naar de geur van gras in de lente en naar limoenbomen, geïnspireerd op de voorliefde van de paus voor vrede, rust en de natuur.’ De nonnen op mijn West-Vlaamse lagere school roken naar muffe 4711-eau de cologne, en rond mijnheer pastoor zweefde vaak een scherp alcoholluchtje, dus op zich zou ik het goed nieuws kunnen vinden dat onze clerus, geïnspireerd door hun leider, meer aandacht zou besteden aan zijn olfactorische voorkomen. IJdele hoop, want de paus, een democraat pur sang, wordt de enige die het parfum mag dragen.

Nooit zal er een geur zijn die de stank kan verdoezelen van de criminele organisatie die de katholieke kerk is, en een deel van die walm waaide me de voorbije week ook vanuit eigen land toe. Mieke Van Hecke, hoofd van het katholiek onderwijs, vindt dat de tijd is gekomen om Roger Vangheluwe te vergeven. Volgens haar heeft hij al zwaar genoeg geboet: ‘Hij kan niet meer voorgaan in een viering. Dat is duidelijk en dat vind ik ook correct. Maar nu kan de man zelfs niet meer over straat lopen.’ Geboet? Waar heeft die vrouw het over? Vangheluwe zat voor zijn misdaden geen seconde in een cel. Hij mocht het verloren schaapje spelen in het verborgene en voor het oog van de camera zijn wangedrag vergoelijken. Dat is meteen al een reden waarom van vergiffenis geen sprake kan zijn: daartoe moet er eerst schuldbesef zijn. Heeft mevrouw Van Hecke ooit de Bijbel gelezen? Ik wel, en daarin zegt Jezus het volgende: ‘En zo wie zodanig een kindeken ontvangt in Mijn Naam, die ontvangt Mij. Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hem nutter, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.’ (Mattheüs 18:5-6)

Minister van Onderwijs Pascal Smet had Van Hecke voor haar ongepaste uitspraak moeten terugfluiten, maar alweer: ijdele hoop. Het was dezelfde Van Hecke die na het busongeval in Zwitserland een herdenkingsdienst in Leuven bijwoonde, een collectief moment van verstomming en rouw waarop de kwetsbaarheid van onze kinderen pijnlijk duidelijk werd. Hoe kan je er dan tegelijk voor pleiten om een man te vergeven die schandelijk misbruik maakte van die kwetsbaarheid? Vergiffenis wordt vaak voorgesteld als een nobele daad, maar in het geval van Vangheluwe is het gewoon een zwaktebod. Sterker is de mens die een vuist tegen hem maakt en schreeuwt dat je aan kinderen niet raakt. Ik vergeef Vangheluwe nooit, en hoop dat hij uit doffe ellende zoveel abdijbier slurpt dat eeuwig de geur van verschaalde alcohol uit zijn rotte poriën dampt. Die geur mogen ze op flessen trekken en als enig gepast pauselijk parfum naar het Sint-Pietersplein in Rome sturen.