Boete voor nagellak, kort jasje en een bril in het haar

22 juni 201024 augustus 2011 / Ann De Craemer

Om u met een concreet voorbeeld even de absurditeit en het middeleeuwse karakter van het Iraanse regime te laten zien, verwijs ik u door naar deze pagina, met een vertaling van een boete voor een Iraanse vrouw die nagellak had op ‘four and a half fingers’.

Ik schaam me voor deze mensen die dit land kapot maken.

Iran krijgt drie vrouwelijke ministers

16 augustus 200924 augustus 2011 / Ann De Craemer

Voor het eerst sinds de jaren zeventig krijgt Iran vrouwen in de regering. De Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad heeft dat zondag op de staatstelevisie gezegd. Het land krijgt minstens drie vrouwelijke ministers.
De 50-jarige gynaecoloog Marzieh Vahid Dastgerdi is benoemd tot Minister van Gezondheid en de 43-jarige parlementariër Fatemeh Ajorlu tot Minister van Welzijn en Sociale Zekerheid. Wie de derde vrouwelijke minister wordt, zei Ahmadinejad niet. Hij gaf echter wel aan zeker nog één vrouw in zijn kabinet te willen.
De laatste vrouwelijke minister van Iran was Farrokhroo Parsay. Zij was van 1968 tot 1977 minister. Parsay werd na de islamitische revolutie van 1979 geëxecuteerd wegens corruptie.
bron: Trouw

Iraanse vrouwen en hun strijd voor vrijheid: ‘Vrouwen zonder mannen’ van Shahrnush Parsipur

27 juli 200924 augustus 2011 / Ann De Craemer

‘Steeds meer Iraniërs vragen om verandering,’ zegt de bekende Iraanse advocate en mensenrechtenactiviste Shirin Ebadi vandaag in een interview in de Volkskrant. ‘Het is belangrijk dat mensen hun solidariteit tonen,’ aldus Ebadi. ‘Hiermee laat de wereld aan de demonstranten zien dat zij niet alleen staan in hun strijd voor rechtvaardigheid.’

Ebadi was zaterdag in Amsterdam, waar ze een toespraak hield tijdens een manifestatie op het Museumplein, en dat in het kader van de wereldwijde protesten tegen de manier waarop het regime in Teheran de protesten tegen de uitslagen van de presidentsverkiezingen van 12 juni onderdrukt.

Shirin Ebadi is de bekendste Iraanse vrouw die strijdt voor meer vrijheid en respect voor de mensenrechten in haar vaderland, maar ze is niet de enige. Meer nog: de Iraanse vrouwen nemen vaak het voortouw in de strijd, want het is vooral hun vrijheid die in de Islamitische Republiek op allerlei manieren wordt beperkt.
Vorige week las ik een opmerkelijke novelle over Iraanse vrouwen, geschreven door een Iraanse vrouw: Vrouwen zonder mannen (Zanan bedun-e mardan) van Shahrnush Parsipur. Het boek verscheen een jaar voor de Islamitische Revolutie, in 1978, en gaat over vijf vrouwen uit verschillende sociale klassen die erg te lijden hebben onder de beperkingen die de patriarchale en traditionele samenleving hen oplegt, maar er toch in slagen om hun doelen te bereiken en zelfs perfect zonder mannen hun boontjes kunnen doppen.

Shahrnush Parsipur (Teheran, 1946), een van de belangrijkste vrouwelijke auteurs van Iran en een voorvechtster van vrouwenemancipatie, belandde door de novelle Vrouwen zonder mannen een paar keer in de gevangenis. In 1994 verhuisde ze naar de Verenigde Staten.

Vrouwen zonder mannen werd in het Nederlands vertaald door Gabrielle van den Berg en Asghar Seyed-Gohrab en verscheen in 2006 bij Uitgeverij Bulaaq. Ook vandaag nog zéér actueel en erg de moeite van het lezen waard.

Stap vooruit voor Iraanse vrouwen

23 maart 200924 augustus 2011 / Ann De Craemer

Met de start van het nieuwe jaar is in Iran een maatregel van kracht geworden die een stapje vooruit betekent in het opheffen van de discriminatie tegen vrouwen. Vanaf nu zullen verzekeringsmaatschappijen in het geval van dood of verwondingen een vrouw of haar nabestaanden dezelfde schadevergoeding moeten uitbetalen als een man. Dat heeft de Iraanse minister van Justitie Gholamhosyn Elham meegedeeld. Totnogtoe kreeg een Iraanse vrouw maar de helft van de schadevergoeding van een man.