Op Facebook vernam ik gisteren dat Leopold Vanhoeck, de eigenaar van de vermaarde schelpenwinkel in Oostende, overleden is, en dat kort nadat hij zijn winkel moest verlaten. Twee jaar geleden schreef ik over zijn – toen al – bedreigde winkel deze column. Met Leopold is er een stukje Oostende voorgoed verdwenen.

De toerist die het imposante stationsgebouw van Oostende verlaat en met de reisgids in de hand op pad trekt, zal uitvoerig worden ingelicht over Mercator, Venetiaanse Gaanderijen, Lange Nelle, Dikke Mathilde en Kursaal. Er is echter een bezienswaardigheid waarnaar hun papieren reisleider hen doorgaans niet zal sturen, en dat mogen we gerust als een doodzonde beschouwen.

Ik weet niet of ouders hun kinderen vandaag nog vertellen dat je in een schelp het ruisen van de zee kan horen. Dat hebben die van mij wel gedaan, en toen ik ontdekte dat het gewoon om een akoestisch fenomeen ging, was ik net zo ontgoocheld als toen bleek dat Sinterklaas niet bestaat. Maar naar de mooiste schelpen op het strand blijf ik ook nu nog graag zoeken, en al wie mijn fascinatie deelt, kan in de etalage van de schelpenwinkel aan de Groentemarkt 1 in Oostende zijn hart ophalen.

De kleuren van de etalage doen aan een Instagramfoto denken, maar hier is de nostalgie niet vervalst. ‘Zeeschelpen en aanverwante artikelen’, prijst een bord de waren aan. Naast schelpen in alle vormen en kleuren vind je er inderdaad ook ‘aanverwante artikelen’ zoals vissersbeeldjes, oud speelgoed, souvenirs en ansichtkaarten. Sommige schelpen zijn geflankeerd door vergeelde stukjes papier met daarop omschrijvingen die mij in al hun eenvoud ontroeren: ‘Huis gesticht in 1959. Specialisatie zeeschelpen uit alle werelddelen’, en ‘Schelpen en Ensor, innig verweven, rust zacht, grootmeester, en ‘Schelpen, bekoring voor de ogen en de geest.’

De winkel zelf is helaas niet langer open: voor de verkoop, zo meldt een handgeschreven briefje, moet men zich tot een ander adres wenden. Voormalig eigenaar Leopold Vanhoeck en zijn echtgenote Diane zijn al twintig jaar met pensioen, maar wonen wel nog steeds boven hun winkel. De Nederlandse schrijfster Charlotte Mutsaers is een aantal maanden per jaar hun bovenbuurvrouw en liet de winkel figureren in haar romans Koetsier Herfst en Zeepijn. Op haar Facebookpagina verkondigt ze regelmatig haar liefde voor het levenswerk van Leopold, die vanaf 1960 begon met het verzamelen van schelpen uit alle werelddelen.

In een stad waarvan de authenticiteit brutaal werd aangevallen door de spuuglelijke gedrochten die immobiliënmagnaten er neerpootten, is de oude schelpenwinkel een stukje onvervalste Oostendse nostalgie dat hopelijk nooit zal verdwijnen. Toen ik er gisteren opnieuw langsliep, trok een meisje aan de arm van haar moeder. ‘Kijk, mama, hoe mooi!’, zei ze. ‘Waar zou deze schelp vandaan komen? En oh, hier, een zeeduivel!’

De moeder had maar weinig geduld, want ze wilde boodschappen doen in supermarkt Maenhout naast de winkel. ‘Kom, schatteke’, zei ze – en weg waren ze. Op een banner in het raam van de supermarkt las ik deze aankondiging: ‘Wij gaan vernieuwen’.

Laten we hopen dat in tijden waarin alles constant moet vernieuwen de etalage aan de Groentenmarkt 1 eeuwig zal blijven bestaan. William Blake dichtte dat je de wereld kan zien in een zandkorrel, maar in Oostende kan je de wereld zien in de etalage van een oude schelpenwinkel.