Mark Strand (1934-2014), een van mijn favoriete dichters, is zaterdag in New York overleden. Lees hem. Er is een prachtige tweetalige bundeling van zijn werk: Gedichten eten, uitgegeven bij De Arbeiderspers in 2006.

Hier een van de gedichten daaruit:

De tuin

Het glanst in de tuin,
in het witte loof van de kastanje,
in de rand van de hoed van mijn vader
die loopt op het krakende pad.

De tuin is gestaakt in de tijd.
Mijn moeder zit in een leunstoel.
Licht vult de lucht,
de vouwen van haar jurk,
de warrige rozen naast haar.

En wanneer mijn vader zich buigt
om haar iets toe te fluisteren,
en ze opstaan om te vertrekken
en de zwaluwen scheren
en de maan en de sterren samen
zijn weggedwaald, glanst het.

Zelfs nu je over deze bladzijde leunt,
laat en alleen, glanst het, zelfs nu
in het ogenblik voor het verdwijnt.

Mark Strand