(Wat een geruststelling: er zijn gelukkig ook nog lezende tuinkabouters)

Bart De Wever was afgelopen weekend op het partijcongres van de N-VA getooid in zwart-gele das, maar om de campagne met een echte knaller op gang te trekken, had ik hem als hoofddeksel graag de gebarsten halve eierdop van tekenfilmfiguur Calimero zien dragen.

Dat is namelijk de rol die N-VA graag op zich neemt: die van het kuikentje dat zich immer verongelijkt voelt. Mooi toeval is dat de echte Calimero het enige zwarte kuiken is in een gezin met gele kuikens – kleuren die wonderwel passen bij de Vlaamse identiteit die N-VA wil uitdragen. De Italiaanse tekenaar Toni Pagot noemde het kuiken naar de Milanese kerk San Calimero, en een kerk is precies waaraan ik dacht toen ik er de congresspeech van De Wever op nalas. Hij vergelijkt zichzelf met Luther, de Duitse protestantse theoloog die voor een schisma zorgde binnen het westerse christendom. Ook de N-VA wil een breuk, zij het in de Belgische politiek, en, aldus De Wever, ‘net zoals bij Luther destijds, zullen degenen die vandaag op een troon zitten er alles aan doen om ons als ketters door het volk te doen verbranden.’

Dat De Wever zijn aanhang tot ‘ketters’ omdoopt, past perfect bij het Calimero-imago dat zijn partij zich aanmeet: wij, wil de voorzitter duidelijk maken, worden door de gevestigde partijen uitgespuwd, maar onderschat ons niet. Het doet denken aan een aflevering van Calimero waarin hij moet leren vliegen en dat tegen ieders verwachting niet zal kunnen, maar het kuiken is slim: hij gebruikt zijn eierdop als parachute. Ook de N-VA wil op 25 mei hoog vliegen, en gebruikt daarvoor (naast de opzettelijk knullige campagnefilmpjes) de goedgelovigheid van zijn kiezers als parachute: De Wever voorspelt een Vlaanderen waar men amper nog de aflaten der belastingen moet betalen; het op straat veiliger is en ‘niemand in de steek wordt gelaten’ – maar hoe hij dat concreet wil verwezenlijken, wordt ons niet verteld. De Wever vergelijkt zichzelf met Luther, maar is eigenlijk een dorpspriester die zijn parochianen een onbestaande hemel voorspiegelt waarin alleen gelijkgestemden resideren. Wanneer de echte Calimero op een bepaald moment rekruut wil worden, schreeuwt hij: ‘Let op elke vijand!’ De Wever heeft het goed onthouden, want in zijn paradijselijke Vlaanderen is iedereen de vijand: buitenlanders, Walen, socialisten – allemaal rotte eieren in zijn mand. In een van de campagnefilmpjes verwijt iemand met een Nederlands vol fouten, zoals ook Calimero (‘ik is klein’) dat gebruikt, de socialisten vriendjespolitiek. Daaraan, zo klinkt het, doet de N-VA niet mee, maar De Wever benoemde wél de onbekende Brecht Vermeulen, die een studiegenoot van hem was, tot West-Vlaamse lijsttrekker.

De Wever citeerde in zijn speech Luther, maar is bij het schetsen van zijn utopisch Vlaanderen volgende uitspraak van de kerkhervormer vergeten te vermelden: ‘Een leugen is als een sneeuwbal; hoe langer men ze voortrolt, hoe groter ze wordt.’

Deze column verscheen in de Krant van West-Vlaanderen van 7 februari