Ann De Craemer (1981) schrijft voor De Morgen, is Iran-deskundige en won vorig jaar De Bronzen Uil Publieksprijs. Haar vorige boeken Vurige tong en Duizend-en-één-dromen hebben mij enorm gecharmeerd, maar aan De seingever ben ik met een lichte tegenzin begonnen, omdat ik (buiten een nogal koersminnende vader, die inmiddels lang overleden is) niets met wielrennen heb. Maar toch wou ik absoluut dit boek lezen, omdat ik mij niet kon voorstellen dat een auteur als Ann De Craemer mij niet zou kunnen boeien. En ja hoor, van bladzijde één was ik mee.

Sommige hoofdstukken ben ik gaan herlezen omdat ik ze zo mooi vond. Ik vind de ondertitel: Een vertellingdan ook helemaal op zijn plaats. Het is inderdaad een beklijvende verelling vol nostalgie, mijmering en in toom gehouden verdriet om verlies en verdwenen adoratie. Ann De Craemer wist me direct voor zich winnen omdat ze via onder andere Laurent Binet in HhhH haarfijn de start van haar schrijfavontuur uit de doeken doet. Het begint met het dilemma van verzin ik fictieve namen of niet. Dat aarzelend starten met een schrijfproces imponeerde me hier even sterk als bijvoorbeeld in Sprakeloos van Tom lanoye.

De seingever gaat over een man die in beperkte wereld leeft. Aanvankelijk was hij een wielerbelofte maar het lot beschikte anders. Er kwam een vrouw en een veelbelovende zoon, die net zo gek was van fietsen als hij. Beiden verloor hij. De seingever heeft door de koers de hoogste pieken van passie en verdriet bereikt maar toch blijft hij gefascineerd door het wielrennen. Na eenenveertig jaar op dezelfde weverij gewerkt te hebben wordt hij seingever of een verkeersregelaar bij koersevenementen. Jonge mensen halen hun neus op voor dat soort werk omdat het (bijna) geen cent oplevert maar voor de seingever is het een soort van thuiskomen. Bij elke koers voelt hij zich ook terug in zijn eigen bescheiden dromen van een voorbije passie, van een zoon die hij adoreerde en ook de wielerpassie deelde.

Ann De Craemer legt in De seingever ook haar liefde voor het wielrennen bloot, die ze wel duidelijk een stuk realistischer beleeft dan de seingever. De seingever is een intense vertelling over grote drama’s in kleine levens die de auteur zo mooi weet te vertellen dat de lezer gedopeerd door haar woorden het boek met spijt dichtslaat.