#WoordVanDeWeek: cherofobie

Deze column verscheen gisteren op DeMorgen.be

 Elke week kiest onze taalcolumniste Ann De Craemer het #WoordVanDeWeek. Dat kan een actueel woord zijn, een hip nieuw woord, een woord dat een snaar raakt, een totaal vergeten woord of een woord dat allang had moeten bestaan. Deze week: cherofobie.

Een #WoordVanDeWeek vinden: het is niet altijd eenvoudig. Soms is de deadline angstwekkend dichtbij en weet mijn omgeving dat wanneer ik onrustig in het rond loop ze me beter met rust laten, en me vooral niet moeten vexeren met de vraag ‘of ik al een woord heb voor vrijdag’, want groot is de kans dat ik dan ondraaglijk gramstorig word.

‘Vexeren’ is een moeilijk woord voor ‘ergeren, plagen’ en ‘gramstorig’ een heerlijk oud en vergeten alternatief voor ‘boos’. Ik leerde de woorden kennen nadat ik mijn volgers op Twitter om synoniemen voor ‘ergeren’ en ‘kwaad’ vroeg, maar vaak kom ik op Twitter ook onbekende woorden tegen zonder dat ik ernaar zoek. Een voorbeeld daarvan bombardeer ik meteen tot mijn #WoordVanDeWeek: cherofobie.

Ik las het in een tweet van @KoenVanderElst, die ik u ten zeerste aanraad te volgen, onder meer omdat hij zo’n schitterend gevoel voor humor heeft, maar vooral omdat hij zo goed is in spelen met taal. Lachen deed ik ook met de foto die hij postte om ‘cherofobie’ te illustreren:

In een vlaag van zinsverbijstering dacht ik een paar seconden dat cherofobie angst voor verleidster Cherish uit Temptation Island was, maar nee: het gaat om angst voor vrolijkheid en uitbundigheid. Ik kan me er zelf ook iets bij voorstellen. Net als bij Koen Vander Elst bekruipt de schrik me wanneer ik in Gert Late Night het onophoudelijke olijke en vrolijke getater hoor van James Cooke. Cherofoob voel ik me ook wanneer Jani Kazaltzis gibberend de kleerkast van zijn medemens doorzoekt in Zo Man, Zo Vrouw, of wanneer Tim uit, nog een keer, Temptation Island, het leven lijkt te bekijken als een aaneenschakeling van huwelijksaanzoeken.

Wie écht aan cherofobie lijdt, valt natuurlijk niet te benijden: vrolijkheid is een van die dingen die het leven kleur geven, maar van sommige mensen zou je wensen dat ze wat meer cherofoob waren. Ik heb het over zij die op sociale media alles in het leven #yolo en fun en geweldig lijken te vinden, en alleen foto’s posten van gezinsgeluk en shopnamiddagen en feestjes en #metime. Geloven die mensen zichzelf nog? Hebben zij nooit tegenslag; voelen ze zich nooit verdrietig; staan ze nooit vloekend op en hebben grijze wolken nooit een invloed op hun humeur? Natuurlijk wel, maar de rol die ze op hun Facebook- of Instagramaccount spelen, houden ze onverdroten vol. Ik denk net dat die mensen zeer vatbaar zijn voor een depressie, want een versie van jezelf aan de wereld presenteren die slechts een deel van je ware ik laat zien, en je moeilijke momenten in alle talen verzwijgen: het moet geestelijk zeer vermoeiend zijn. Geef mij maar degenen die ook durven te zeggen dat ze een rotdag hebben, of een ongefilterde foto van zichzelf posten, of hun tranen met anderen delen wanneer het leven klote is.

Dat sommigen een fobie hebben voor wie niet de hele tijd vrolijk is, heb ik ondervonden toen ik een depressie had. De zin die ik anderen toen al te vaak heb horen zeggen, is deze: ‘Probeer je knop eens om te draaien’. Als ik had geweten waar die knop zat, had ik er een miljard keer aan gedraaid – maar feit is dat er gewoon geen knop bestaat waarmee je van droevig weer vrolijk kunt worden. Goeie raad: als er één iets is wat je niet moet zeggen tegen mensen met een depressie, dan wel dat.

Sociale media zouden het velen doen vergeten, maar er is echt niets mis met gewoon een keer niet blij of zelfs ronduit slechtgezind te zijn. Durf op al uw sociale platformen eens gramstorig, korzelig, sikkeneurig, doldriftig of kittelorig te zijn. Of, om het heel simpel te zeggen: durf eens een échte mens te zijn.